Let's go for active!
Door: Anke Keulen
Blijf op de hoogte en volg Anke
22 April 2014 | Australië, Brisbane
of eigenlijk Kia Ora natuurlijk, want ik ben nog steeds in the land of the long white cloud, oftewel the beautiful New Zealand (oke, het is eeuwen geleden dat ik aan deze blog begonnen ben, want ik ben inmiddels alweer bijna een maand in het heerlijke Brisbane, maar anyway). Jullie hebben het misschien al een beetje meegekregen, maar ik heb de afgelopen weken zeker niet stil gezeten, dus er is weer een bulk verhalen om te vertellen. Om maar eens korte samenvatting te geven van de 3 weken na m’n eerste blog in NZ: Ik was gebleven bij de Tongariro Crossing in Tongariro National park, ging vervolgens door daar het fantastische Wellington waar ik een dagje heerlijk heb genoten van de fijne sfeer. Toen heb ik een lekker relaxed dagje gehad in het pittoreske Nelson, ben uit een vliegtuig gesprongen in Abel Tasman National park en het leek me verder ook wel leuk om me met een helicopter af te laten zetten op een van de meest bijzondere gletsjers ter wereld om daar vervolgens 3 uurtjes rond te huppelen met studs onder mn boots in een ubercharmant pakje (sexy and I know it ;P). Ja ja, NZ is awsome, dat had ik al gezegd toch? Maargoed, om even m'n lijstje af te maken, na Franz Joseph (plaatje waar de gletsjer was) reed onze fantastische oranje Straybus door naar mijn persoonlijke favoriet Wanaka, waar ik een dagje uitgestapt ben en (guess what) een dag helemaal niks anders heb gedaan dan in slaap te vallen in de brandende zon, wakker te worden met een knalrood verbrand huidje (auwtsj), koffie en Afghan cookies te halen in een super cute cafeetje (en daar natuurlijk een uur mee op het terras te blijven zitten) en in m'n boekje schrijven met zicht op het o zo mooie Lake Wanaka. Love it! Daarna heb ik natuurlijk nog steeds weken over waarin ik nog vanalles gedaan heb, maar ik zal eerst een ingaan op alles wat ik hierboven genoemd heb. Enough stuff to explane dacht ik zo ;)
Tongariro Crossing dus. Zoals ik in m'n vorige blog al verteld had, is dit een wandeling van ca. 19,6 km waarbij je het ruige vulkaanlandschap van Mount Tongariro (wat als ik het goed is nog een active vulkaan is) trotseert. Het is een van de 7 great walks in NZ en is door unesco zelfs uitgeroepen tot een van de beste dagwandelingen ter wereld. Zeker de moeite waard om eens ff een kijkje te gaan nemen dus. In alle vroegte werden we door onze Straychauffeur afgezet bij het national park waar we na een korte briefing en kledingcheck werden opgepikt door een kleiner busje die ons bij het startpunt van de wandeling dropte. Nog ff snel een wc stop en gaan met die banaan! Nou, klinkt allemaal leuk en aardig, maar na 5 minuten was ik m'n groepje al kwijt en kon ik achter ze aan gaan rennen (op m'n bergschoenen haha) om ze weer in te halen. Vervolgens liepen mijn wandelmatties als Usane Bolts over het terrein en aangezien ik natuurlijk al een hele tijd niet meer in mijn wandelschoentjes had rondgetrappeld, voelde ik dat wel aardig in m'n kuiten. Fantastische start dus haha. Om eerlijk te zijn zat ik er het eerste stuk dus ook flink doorheen en vroeg me al af hoe ik dit in godsnaam 7 uur ging volhouden. Zo spectaculair vond ik die bruine stenen op de grond nou ook weer niet en ik kon er dus niet echt van genieten om eerlijk te zijn. Uiteindelijk besloot ik dan ook maar om een tijdje op eigen tempo verder te lopen en daarna ff pauze te houden om te wachten op de Straywandelaars die achter mij liepen. Nou, goede keuze dus, want daarna ging het een stuk beter! De pijn in m'n kuiten was inmiddels weg en hoewel de track naar mijn mening toch echt wel een paar flink zware en steile delen bevatte, verliep de rest van de wandeling een stuk beter. Na een flinke klim richting de krater en een 2e inspanning om er weer uit te komen, was de hike verder over het algemeen prima te doen. Vanaf de enorme hoogte waarop we ons begaven had je natuurlijk een prachtig uitzicht over de omgeving en op de top van de vulkaan zag je al haar verschillende kleuren en lagen. Heel bijzonder, maar het echt hoogtepunt van de walk was natuurlijk het punt waarop we aankwamen en zicht hadden op de helderblauwe/ turquoise Emerald Lakes. Prachtig was dat!
Het was ff zwaar in het begin, maar achteraf zeker de moeite waard en toen we de zwaarste stukken achter de rug hadden en ik het ritme te pakken had, renden we de trappen af richting het einde van de track. En wat voelde het als een overwinning toen we er waren, heerlijk. Die avond heerste er dan ook een heerlijke sfeer in het hostel, dus het was zeker een goed dagje (dat we afgesloten hebben met een heerlijke en veel te dure maaltijd met bijbehorend drankje). Helemaal top, op naar de volgende challenge! :)
De dag erna ging het verbazend genoeg heel goed met de spierpijn en aangezien we een heel stuk naar het zuiden zouden rijden, konden we allemaal lekker relaxen in de bus. Onze middagbestemming die dag was Wellington, wat ondanks dat veel mensen denken dat het Auckland is, de hoofdstad van NZ is. Wellington ligt helemaal op het Zuidelijkste puntje van het Noordereiland en heeft een prachtige haven en heerlijke cultuur. Vanwege de lekkere sfeer, grote hoeveelheid kunst en rijkelijk aantal koffietentjes, wordt Wellington dan ook vaak omschreven als het Melbourne van New Zeeland. Helemaal mee eens als je het mij vraagt, super fijne stad!
De nacht waarop we aankwamen, was daarnaast ook een van onze busgenootjes jarig. Hierom besloten we er met de hele bus een feestje van te maken wat leidde tot de meest fantastische avond tot dan toe haha. Backstreet Boys, Grease muziek en Dirty dancing beschrijven al het niveau van de avond, maar het was een toppertje haha! Hell yeah!
Wat voor mij helemaal ideaal was, was dat ik de volgende dag niet om 7 uur bij de ferry richting het zuidereiland hoefde te zijn, dus ik kon lekker tot 9 uur in bed blijven liggen en er een rustig dagje van te maken (en ja echt, om 9 uur stond ik fris en fruitig en vol energie naast m’n bed, word ik nu echt actief in de ochtend? ;P). Heuj!
Die ochtend ben ik lekker even met een ander busmaatje (Jana) bij de haven gaan zitten en daarna hebben we nog ff langs de heerlijke marktkraampjes gelopen. Aangezien Wellington er bekend om staat, wilden we natuurlijk ook nog ff het Nationale Museum Van New Zealand gaan verkennen, oftewel Te Papa. Dit museum was helemaal gratis en is daarnaast het leukste museum waar ik ooit geweest ben! Heb er meer dan 3 uur mijn ogen uitgekeken op de high tech snufjes op de eerste verdieping, geschiedenis van het land, wearable art pieces en de free wifi in het cafe haha. Zeker een aanrader mocht je ooit in Wellington zijn!
Helaas had ik wel maar één dagje in deze heerlijke stad, want aangezien Stray geen plekje meer overhad in de bus van Wellington naar Nelson, moest ik de dag erna zelf de ferry nemen en op eigen houtje in Nelson zien te komen. Uiteraard kwam ik daar pas de avond vantevoren achter, dus dit heeft nog wel heel even voor lichte stress gezorgd, omdat ik natuurlijk geen bus, hostel of wat dan ook geboekt had haha. Gelukkig is het hier allemaal wel heel makkelijk te regelen, dus na weer ff de creditcard getrokken te hebben was alles is weer op z'n plek haha. Kom ik dan alweer lekker goed vanaf.
Zo kwam het dus dat ik de volgende dag na een ijskoud ritje in de ferry en regenachtige busreis aankwam in het zonnige Nelson waar ik mezelf toch nog maar ff nuttig gemaakt heb en de richting het Centrum van NZ gelopen ben. Dit is een punt boven op een berg van waaruit je uitzicht hebt over de hele stad. Daarnaast is het dus het meest centrale plekje van NZ (zoals de naam al zegt ;). Ook leuk dat ik er in de avond was, want op die manier kon ik meteen nog even de zonsondergang meepikken. Lekker geregeld :)
Vanuit Nelson kon ik gelukkig wel weer mee met de Straybus en na 1,5 uur gewacht te hebben, werd ik dan toch opgehaald bij m'n hostel en naar Abel Tasman National Park gebracht :) En echt, dit is wat mij betreft wel zo ongeveer het mooiste plekje wat ik ooit gezien heb! In de ochtend werd ik door de watertaxi afgezet bij Torrent Bay, wat een van de kleine strandjes is daar, na eest even langs wat hoogtepuntjes op het water gecrosst te zijn. Dat ding ging hard, haha! Ik vond het helemaal fantastisch, misschien nog wel leuker dan de hele wandeling die daarna volgde haha. Maargoed, vanuit Torrent Bay zijn we (een Duits koppel dat ik die ochtend had leren kennen en ik) het hele stuk terug gelopen naar het hostel, waarbij we onderweg weer de nodige blauwe wateren, groenachtige lagoons en leuke watervalletjes gespot hebben. Aangezien het begin van de dag nogal chaotisch verliep (ik zou eigenlijk m'n skydive in de middag hebben, maar dat wilde ik niet ivm de bowolking wat inhield dat ik daarna dus geen kans meer had om welke tour dan ook te boeken), was ik helaas wel m'n camera vergeten, dus daar baalde in dan toch wel ff behoorlijk van. Gelukkig waren mijn 2 Duitse wandelmaatjes wel zo lief om hun foto's op mijn usb-stick te zetten, maar blijft jammer natuurlijk.
De dag daarna was het dan wél tijd voor het moment van de waarheid. Samen met Jana en Lisanne werd ik om 10 uur opgepikt door een uberenthousiaste chick die ons af zou zetten bij het skydive centre. Tijdens het dit ritje waren we allemaal al super enthousiast, dus dat beloofde iets goeds.
Toen we eenmaal op de plaats van bestemming waren, moesten we eerst natuurlijk allemaal formulieren tekenenen over dat het ons eigen risico was als we te pletter vielen of er iets fout ging haha. Toen al dit papierwerk afgehandeld was, konden we doorlopen naar een kleine ruimte waarin ons nog een introductiefilmpje werd laten zien en we nog een laatste briefing kregen over hoe het er allemaal aan toe ging. Lisanne moest zou die dag weer met de Straybus meegaan, dus zij mocht al meteen haar pakje ophalen en de lucht in gaan. Jana en ik hebben uiteindelijk nog een hele tijd moeten wachten, maar rond een uurtje of 12 waren wij dan ook eindelijk aan de beurt. Eerst werden we in het bekende en übercharmante rood-witte pakje gehezen met alle benodigde riemen en ijzers van dien om daarna nog ff snel onze handen vol te laten kliederen met teksten voordat we onze instructeur en cameraman zouden ontmoeten. Tijdens het wachten hadden we al de nodige vliegtuigjes de lucht in zien gaan en springers zien vallen, dus we waren er helemaal klaar voor. Na een kort praatje met m'n instructeur en klein interview met m'n cameraman (dat echt veeeel te gênant in om te verspreiden haha), mochten we dan eindelijk het vliegtuig in! Daar gingen we dan (uiteraard stootte ik wel nog ff lekker m'n kop toen ik instapte en voor degenen die Bryans afscheidsfilmpje gezien hadden, had ik ff een klein déja vu momentje, maar anyway hahaha)!
Met 10 man zaten we helemaal opgepropt in de kleine ruimte, maar het uitzicht was fantastisch! Wat een natuur zeg en wat een hoogte! Toen we echter bij 13000 feet waren (een kleine 4 km), ging de deur van het vliegtuig voor het eerst open. Ploep, daar ging de eerste springer en ploep, weg was de tweede! Omg wow, dat ging wel heel snel! Toch ff slikken haha. Terwijl de 2 Amerikanen al ergens in de lucht rond aan het zweven waren, vlogen Jana en ik nog eens 1,5 km hoger waarna de deur voor de tweede keer open ging. Dit keer was het Jana's beurt om de diepte in te springen. Korte gil en weg was ze. Oké, nu alleen nog mijn instructeur en ik in het vliegtuig. De cameraman stond inmiddels al op de rand van het vliegtuig om alles vast te leggen, so just the 2 of us left. Al voordat we ook maar een cm de lucht in waren, had mijn instructeur me al uitgelegd dat ik uit het vliegtuig moest gaan hangen en m'n voeten eronder moest klemmen. Nou, dat deed ik dan maar haha, maar echt natuurlijk was het niet aangezien het enige wat me nog weerhield van vallen mijn instructeur was haha. Kan me nog herinneren dat ik alleen maar zat te lachen haha, had er zo'n zin in! Zie dr uit als een ware kneus op m’n filmje haha, well done hon!
Maargoed, nog voordat ik het wist had m'n instructeur het vliegtuig al losgelaten: daar gingen we dan, waaaaa! De eerste 3 seconden had je echt zoiets van oh my god, wtf, what's halpening, maar daarna was alles weer helemaal normaal. Je viel met een snelheid van bijna 200 km per uur naar beneden, maar dat merk je helemaal niet zo. Het was gewoon fantastisch! Geen achtbaangevoel, geen maag die opeens in je keel lijkt te zitten en niet eens een adrenalinestoot, gewoon lekker zwaaien naar de camera en genieten van het prachtige uitzicht beneden. Echt fantastisch! Nadat de parachute was uitgeklapt, ging alles natuurlijk een heel stuk langzamer en was het wachten en genieten tot ik beneden was. Ben vervolgens meteen naar Jana gerend voor een knuffel en een high five haha, want het was echt heel vet! Tijd voor een 2e als ik weer op goed plekje ben en m'n spaarrekening wat meer is aangevuld haha. Alle andere springers van ons vliegtuig waren natuurlijk ook hartstikke enthousiast, dus al met al zeker de moeite waard! De rest van de dag hebben we samen met Christine en Alexandra lekker doorgebracht op een van de heerlijke strandjes in Abel Tasman om in de avond nog de door CNN bekroonde 'best burger in the world' aka fergberger naar binnen te werken. Was dus absoluut weer een goed dagje geweest!
De dag erna was het natuurlijk wel weer tijd om door te gaan naar de volgende stop: Punakaiki! Een van m’n kamergenootjes in Auckland had me toendertijd verteld dat dit haar favoriete bestemming in NZ was, dus ik was benieuwd wat ik daar ging aantreffen. Om eerlijk te zijn heb ik geen idee meer wat we die dag nu precies gedaan hebben, maar volgens mij was dit de dag dat we ‘s ochtends een korte wandeling langs de kust gemaakt hebben om aan het einde een paar zeeleeuwen te spotten. Kan me nog herinneren dat het alweer een supermooie omgeving was die me veel liet denken aan de uitzichten langs de Great Ocean Road in Australie, maar verder was het niet heel spectaculair. De wandeling diende dan vooral ook om even de benen te strekken voordat we weer een paar uur in de bus zouden doorbrengen richting Punakaiki. Punakaiki is een klein dorpje aan de westkust (eigenlijk gewoon een gat, er was niet eens een supermarket) dat natuurlijk bekend staat om de Pancake rocks (zo genoemd vanwege de verschilldende dunnen lagen die op opgestapelde pannenkoeken zouden moeten lijken maar dat eigenlijk helemaal niet doen haha). Het hele fenomeen leverede wederom weer een prachtig plaatje op, maar om eerlijk te zijn had ik er toch wel iets meer van verwacht door alle plaatjes die ik in de reisgidsen had gezien, maar anyway (ik ben waarschijlijk gewoon een beetje verwend door alle fantastische dingen die ik al gezien heb).
Vanuit de Pancake Rocks was het nog maar een kort ritje naar onze cabins in the wood, die inderdaad helemaal in de middle of nowhere lagen haha. Verder hebben we die avond niet zo heel veel spectaculairs gedaan; we hebben op ons gemakje ‘gekookt’ in onze huisjes, hebben gechilld aan het water tot de zon onder was en daarna heerlijk relaxed genoten van het feit dat we ons voor het eerst in maanden weer begaven in iets wat leek op een huis haha. Ik had daarnaast ook een nieuwe bus die dag, dus heb met Jana lekker gesocialized met een Zweed en een Brits meisje die we hadden leren kennen.
Vervolgens mochten we de volgende dag even lekker relaxen aangezien we pas om 10 uur zouden vertrekken, dus dat was wel ff lekker. Die dag hebben we met de bus nog een aantal stops gemaakt waar ik me eigenlijk niet meer zo heel veel van kan herinneren, maar in de avond kwamen we aan op onze bestemming Franz Joseph. Hier heb ik mijn magische helicoptervlucht gehad, maar daarover vertel ik wel verder in m’n volgende blog haha.
Voor degenen die willen weten hoe het nu met me gaat en wat ik zoal uitspook de hele dag: Ik ben sinds 31 maart weer in Australie (jeeeej!) en dan in Brisbane om precies te zijn. Ik zit in een superleuke wijk, harstikke gezellig hostel waar ik nog gezelligere mensen heb leren kennen en waar ik al bijna een maand probeer om werk te vinden (wat echt hopeloos is). Na een klein dipje/griepje afgelopen week ben ik weer helemaal back in business, geniet ik van alles wat ik hier doe (wat eigenlijk niet heel veel is), probeer ik m’n zorgen over een baan wat meer los te laten en doe ik m’n best om alles eruit te halen wat erin zit hier (ook al betekent dat dat het geld wel een beetje op begint te raken, maar als het zo is, is het zo). Ik ben daarentegen nog niet van plan om op te geven, maar geniet gewoon even van the happy life haha. Om een lang verhaalkort te maken, ik heb het erg naar m’n zin in Brisbane, kan niet happier zijn dat ik terug ben in Australie, doe waar ik me goed bij voel en gonna kick some ass als ik ergens een goed baantje vind haha!
Dus, I’m still a life and better than ever, dus hoop dat het thuis ook goed gaat met iedereen! Ik had gehoord dat jullie een goede winter hebben gehad en dat het lekker weer in in the hills of Limburg, dus geniet van jullie eerste BBQ’s haha (en nee, het is nooit te vroeg voor bbq’s ;P).
So, see you later alligator (en misschien wel eerder dan gepland ;P) and enjoy your days haha!
xxxx Anke
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley